தான் பிடிக்கும் கரப்பானை
மசாலா கூட்டுவதுமில்லை;
வறுப்பதுமில்லை; வேக வைப்பதுமில்லை...
உடனே தின்றுவிடுவதுமில்லை புஜ்ஜி.

கவ்வலிலிருந்து விடுவிக்கும்
எதிர்பாரா சுதந்திரத்தில் திகைத்து
இலக்கின்றி ஓடும் கரப்பான்
ஓரெல்லை வரை அனுமதித்து
சட்டென்று கரப்பான் ஓட்டத்தை தன்
முன்னிரு கைகளால்
தடுத்தாட்கொள்ளும்.

உள்ளங்கையடியில் அதன் நெளிவின் குறுகுறுப்பை
ரசித்து அனுபவிக்கும்.
பெரிய மனசுக்காரிபோல் மறுபடியும் ஓட விடும்.
தட்டுத் தடுமாறி பூச்சி ஓடும்.
மறுபடி மறுபடி பிடித்தும் விட்டும் விளையாடி
அலுத்துப் போகும் போது பூச்சியின்
ஆயுள் முடியும். 

       ஒரு துணிக்கடை. பண்டிகைக்கு இன்னும் ஒருமாதம் இருக்கும் நேரம். இலேசான கூட்டம் கடையில்.  வெள்ளை கோட் தேடி வந்த மூவர், கடை சிப்பந்தி காண்பித்தவை திருப்தி படாததால் வெளியேறுகின்றனர். வழிமறித்த கடை முதலாளி என்ன தேடி வந்தீங்க? ஏன் எதுவும் வாங்காமல் போறீங்க? என்றார்.
“வெள்ளை கோட்...”
“இருக்கே... ஏ... சரவணா... காட்டுப்பா இவங்களுக்கு...”
“பார்த்தோம்...”
“அப்புறம்?”
“சைஸ் சரியில்லை. அதான்...”
“எல்லா சைசிலும் நம்ம கிட்ட இருக்கே. சொல்லப்போனா இந்த ஊரிலேயே நம்ம கடையில் மட்டும் தான் இதெல்லாம் கிடைக்கும். நீங்க என்னடான்னா... விளம்பரத்துக்கு மயங்கி எங்கியோ போய் காசை கொட்டிட்டு வர்றீங்க”
அவர்கள் கையிலிருந்த பைகளை பார்த்து அவரே ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டார் போல.
“ஐயோ.. இதுல துணியில்லைங்க. வீட்டிலிருந்து எடுத்து வந்தது. மற்ற பொருட்கள் வாங்கி எடுத்துப் போக.”
“அதெல்லாம் கிடையாது. அங்கே போயிருக்கீங்க, இங்கே போயிருக்கீங்க, எங்க கடையில் வாங்க மட்டும் யோசிக்கிறீங்க. நீங்க எங்க வேணுமானாலும் போய் கேட்டுப் பாருங்க. இருக்காது. கோட்டுக்கு நம்ம கடைக்கு தான் வந்தாகணும்.”
“இரண்டு பைகளிலும் வேறு பொருட்கள் தான் இருக்கு. நாங்களே முதல் வருடம் உங்க கடையில் தான் கோட் வாங்கினோம். எப்பவும் உங்க கடையில் எடுக்கறவங்க தான். இப்ப இருக்கறது அளவு சரியில்லை அதான் போறோம்.”
அருகில் வந்த கடை சிப்பந்தியும் இருந்தவை எல்லாம் காட்டியாயிற்று என்று சொல்ல, சமாளித்துக் கொண்ட முதலாளி, “உங்க சைஸ் என்ன சொல்லுங்க, அடுத்த வாரம் வந்தா ரெடி பண்ணி வைக்கிறோம்.” முட்டுச் சந்தில் முட்டி நின்றது அவரது கோபம்.
அவரின் ஆவேசம் தன் வியாபாரத்தை அதிகரிக்கவா? தன்னிலும் வெற்றியடைந்த பிற வியாபாரி மேல் பொறாமை போர்த்திய ஆணவமா?
வேறு கடையின் பெயர் தாங்கிய பையை தன் கடையினுள் பார்க்கவும் சகிக்காத அவரின் மனப்பாங்கை என்ன சொல்லலாம்? நிமிண்டிக் கொண்டேயிருந்த மனசை சுமந்தலைந்தேன்.
பிறகு, ஜெயமோகனின் ‘விதி சமைப்பவர்கள்' நூலை வாசித்த போது, ஐந்தாவது அத்தியாயம் ‘ஒரு மரம் மூன்று உயிர்கள்'. அதில் சில வரிகள் துணிக்கடைக்காரரை அடையாளம் காட்டியது.
“அகப்பட்ட வாழ்க்கையை முட்டிமோதி வாழ்ந்து முடிப்பவர்கள் தான் பலர். அதில் வெற்றி கொள்ளும் போது அவர்கள் அகங்காரம் கொண்டு எக்களிக்கிறார்கள். பொதுவாகவே கொஞ்சம் காசு சேர்ந்ததும் அந்த எக்களிப்பு வந்து விடுகிறது. நான் இதில் இரு வகையினரைக் காண்கிறேன்...
ரயில்களில் முதல் வகுப்பில் வரும் புதுப் பணக்காரர்கள் ஒருவகை. இவர்கள் ரயில்களில் பிறரைச் சந்தித்ததுமே அவர்களின் பொருளாதாரப் பின்னணியை விசாரித்துவிட்டு, தன் பணம், சமூகத் தொடர்புகளை நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ சொல்லும் சுயததும்பல்களோடு இருப்பார்கள்.
நட்சத்திர விடுதிகளில் சந்திக்க நேரும் நெடுங்காலப் பணக்காரர்கள் இரண்டாம் வகை. நாங்கள் தேவர்கள் என்ற பாவனையில் மிதப்பாக இருப்பார்கள். 
இந்த இருசாரர்களுக்கும் நரகம் என்ற ஒன்று அவர்களின் அருகேயே உள்ளது. அது, அவர்களை விடப் பெரியவர்களைக் காணும் அனுபவம் தான். அவர்கள் அந்த நரகத்தை ஒருகணமேனும் மறக்க முடியாது. இவர்களின் இன்பம் என்பது ஒருவகை அகங்கார நிறைவு மட்டுமே. அந்த நிறைவு சில கணங்கள் கூட நீடிக்காதபடி அவர்களின் அகங்காரம் அடிபட்டுக் கொண்டுமிருக்கும். அவன் எந்தப் புலனின்பத்தையும் அகங்காரம் குறுக்கிடாமல் அனுபவிக்க முடியாது. நல்ல உணவு சாப்பிட்டால் மட்டும் போதாது அவனுக்கு. அது பிறர் எவருக்கும் கிடைக்காத உணவாகவும் இருக்க வேண்டும். 
தன்னைச் சுற்றி முழுமையை உணர்ந்து அதில் தன்னை இழந்திருக்கும் சிலதருணங்களே முழுமையான இன்பம் தரவல்லது. அந்தத் தருணங்களை அடைய  இந்த மனிதர்களுக்கு அவர்களின் கையில் சுமந்தும் அக்குளில் இடுக்கியும் தலையில் சுருட்டியும் வைத்திருக்கும் சுமைகளே பெரும் தடைகளாகின்றன.”
மன உளைச்சல் தீர்ந்தது ஜெயமோகனை வாசித்ததில்.

மகிழ்வாயிருக்க
பெரும்பணம் வேண்டியிருக்கு
‘போதுமென்ற மன'மற்ற நமக்கு
சக மனிதர்களுள்
புலம்பிக் கொள்ள
இருப்பதைத் தாண்டி எவ்வளவோ உண்டு
எட்டாத உயரம் ...
இல்லாத வசதி,  இத்யாதி, இத்யாதி.

கிடைத்ததைக் கொண்டு மகிழும் கலையை
புஜ்ஜி போதிக்கிறது
தன் விளையாட்டுப் பொருட்களால்.

பழசாகிப் போன ஹேண்ட் மசாஜ் பால்
நுனி பிய்ந்த இன்ச் டேப்
தீர்ந்து போன செலோடேப் உருளை
சின்னச் சின்ன காகிதத் துண்டுகள்
காய்ந்து போன பசை டப்பா
பார்சல் பிரித்த பேக்கிங் நாடா
தேவை தீர்ந்த கழுத்துப் பட்டை
குச்சிகளற்ற தீப்பெட்டி
இன்னும் இன்னும் நீளும் பட்டியல்
புஜ்ஜியின் பெரிய மனசைக் காட்டும்.

       இந்த தடவை அதிரசத்துக்கு பாகு வைக்கும் போது  உடனிருந்த மகளிடம் பிசுக்கு பதம், கம்பி பதம், ரெண்டு கம்பி பதம்  எல்லாம் காட்டி, எது எதற்கு எப்படி பாகு வைக்க வேண்டுமென்று விளக்கம் சொன்னேன்.
     தோழி தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு கடையில் வாங்கிய அதிரச மாவு கெட்டியாக இருப்பதாகவும் எளிதாக தட்ட என்ன செய்யலாமென்றார்.             கொஞ்சம்  பால் தெளித்து பிசைந்து தட்டிப்  பாருங்க சரியா வரலைன்னா தோசை மாவு பதத்துக்கு கரைச்சு குழி பணியார சட்டியில் ஊற்றி அப்பம் போல் எடுத்திடலாம் என யோசனை சொன்னேன்.
      மறுநாள் பேசிய போது சொன்னார்...
     அதிரசமாவே தட்டிட்டேன்.
     ஆனா ... பதம் புரிபடும் போது மாவு தீர்ந்துடுச்சு.
அவ்வளவு தான் என்றார்.
      அதிரசம் செய்யப் பழக  இன்னொரு பாக்கெட் மாவு கிடைக்கும். நம் அந்திமத்தில் புரிபடும் வாழ்வை நீட்டிக்க ....?!

வீட்டினர் அனைவரிடமும்
சமத்துவம் கொண்டாடும்  புஜ்ஜிக்கு
கட்சியுமில்லை கூட்டணியுமில்லை
வெறுப்பவரையும் சலிப்பவரையும்
தன் பளபளக்கும் கண்களால்
அண்ணாந்து  பார்த்து கருணை சம்பாதித்துவிடும்.
எல்லோர்  மனசிலும்
தனக்கான கனிவை சுரக்கச் செய்யும்
வலிமை பெற்ற ஈர விழிகள்!

திட்டினாலும் விரட்டினாலும்
உடனுக்குடன் மறந்து
குழையவும் இழையவும் முடிகிறது புஜ்ஜியால்
அவமதிப்போ சுடுசொல்லோ
வைத்து மறுக மனமற்றது.

எதிரியைக் கடித்துக் குதறவும்
அன்பை அறிவிக்க நம்மைக் கவ்வவுமாக
பற்களையும் நகங்களையும்
கையாளும் சாதுர்யம் 
படைப்பின் விந்தை !

எங்கள் குடும்ப அட்டையில்
பெயர் சேர்க்கப்படாமல்
ஆதார் அடையாளம் தேவையற்று
குட்டிப்பூனை
வந்த மறுநாள் பெயர் சூட்டு வைபவம்

கூப்பிட வசதியா பெயரொன்னு சொல்லும்மா
என்றான் சிபி.
‘ஜுஜு'என்றேன் குத்துமதிப்பாக
அரை மனசாய் ஏற்றான்

மறுநாள் இவரிடம்
‘பெயரொன்னு சொல்லுங்க இதுக்கு' என்றேன்
‘புஸ்ஸி' என்றிருக்கட்டுமா? என்றார்.

கும்பகோணத்தை ‘கும்மோணம்' என்றும்
விருத்தாசலத்தை ‘விருத்தாலம்' என்றும்
சிதம்பரத்தை ‘சேம்பரம்' என்றும்
புவனகிரியை ‘போனேரி' என்றும்
வாய் வசதிக்கு மாற்றியதுபோல்
செல்ல விளிப்பில் அதை புஜ்ஜி ஆக்கினேன்.

ஏகமனதாய் எல்லோரும் ஏற்க
பாட்டி மட்டும் ‘குட்டி' என்பார்.
புஜ்ஜி என்றழைத்தால் ‘ம்ம்ம்...' எனவும்
புஜ்ஜி... புஜ்ஜி... என்று கூவினால்
எங்கிருந்தாலும் வந்து நிற்கவும்
புரிந்தது அதற்கு.

வீட்டுக்கு விருந்தினருடன் வந்த சிறுபையன்
பூனைக்குட்டியின் பெயர் புஜ்ஜி என்றறிந்ததும்
‘டோரா புஜ்ஜி!' என்றான்.

மனிதப் பெயர்களோடு
செல்லப் பிராணிகள் திரியும் காலத்தில்
ஒரு குரங்குக் கதாபாத்திரத்தின் பெயர்
எங்க பூனைக்குட்டிக்கு இருக்கட்டுமே...!

      கடந்த திங்கள் மாலை மகளின் விருப்பத்துக்காக 'மகளீர் மட்டும்' சென்றோம். அரங்கில் கீழ்த் தளம் (இரண்டாம் வகுப்பு) காற்றோட, மேல்தளம் (முதல் வகுப்பு) நிறைந்து வழிந்தது வியப்பு. இந்த செப்டம்பரிலும் குளிர்சாதன வசதியின்றி ஒரு மூன்று மணி நேரம் படம் பார்க்க முடியாத சொகுசுக்காரர்களாகி விட்டோம்!

     தொடக்கத்தில் ஊர்வசியின் மலரும் நினைவுகளின் நடிப்பின் வீர்யம்,  நாளை முதல் வேலையாக தொடர்பறுந்த சினேகிதங்களை உயிர்ப்பிக்க வேண்டுமென்ற சங்கல்பம் தந்தது மனசில். இதோ அதோ என்று நாட்களுடன் தேய்ந்தது அதுவும். நிமிர்த்த முடியாத  நாய் வால் ஒத்தது நம் புத்தி என நிரூபித்த படி.  படத்துக்கான விமர்சனமல்ல இப்பதிவு. அது பற்றிய எனக்குள்ளான ஒரு தாக்கத்தின் பதிவே இது.

      பல இடங்களில் நான் சிரித்து, ரசித்து, கசிந்து, மகிழ்ந்ததாக மகள் சொன்னாள். இவள் படத்தைப் பார்க்க வந்தாளா, அல்லது என்னையா?  உடன் வந்த தன்  பாட்டியிடமும் படம் பற்றிய கருத்தை விசாரித்தாள்.

     கடத்தப்பட்ட பானுப்பிரியாவிடம்  போனில் பேசும் பேத்தி , 'நீ இனி  இங்க வரமாட்டியா? தப்பிச்சுட்டதா அம்மா சொல்றாங்க...' என்ற போது, உரத்து சிரித்தது மட்டும் நினைவிருக்கிறது.

          தப்பிக்குமளவு படுத்துகிறதா இல்லறம்... இன்னும் பல பெண்களுக்கு?! யோசித்தால், பாட்டி தப்பிச்சுட்டதா சொன்ன அம்மாவும் தப்பிக்க முடியாது, பேசும் பேத்தியும்  நாளை தப்பிக்கப் போவதில்லை...

     அழ வேண்டிய இடமல்லவா... சிரித்து தான் ஆற்றுகிறோமோ சிலதை....!

அவரவர் கவலை
அவரவர் படட்டும்
நமக்கெதற்கு?
கிடைத்த வாழ்வை அனுபவி மனசே...

அவரவர் சிக்கல் தீர்க்க
அவரவர்க்கு விரலிருக்கு
நமக்கென்ன?
உள்நுழைந்து மாட்டாமல்
ஒதுங்கியிரு மனசே...

அவரவர் வருத்தம்
அவரவர் தாண்டட்டும்
கைதூக்குவதாய் நினைத்து
குட்டையில் விழலாமா
முட்டாள் மனசே...

அவரவர் பிரச்சினை
அவரவர் தலைவலி
நம் தலை பத்திரம்
நகர்ந்திடு மனசே...

அவரவர் பொறுப்பை
அவரவர் உணரட்டும்
நமக்கானதைப் பார்த்திட
நகரும் பொழுதைப் பிடித்திடு மனசே...

அவரவர் வலிகள்
அவரவர் வினைவழி
கூட்டவும் வேண்டாம்; குறைக்கவும் வேண்டாம்
மரம்போலிருக்கப் பழகிடு மனசே.

         கடந்த இரு நாட்களாக சிபியிடம் அடைக்கலமாகி இருக்கிறது பிறந்து ஒருவாரம் கூட ஆகாத பூனைக்குட்டி ஒன்று.
அதற்கும் இரு நாட்கள் முன்பிருந்தே கொல்லைப்புற சன் ஷேடில் விடாமல் கத்திக் கொண்டிருந்த குட்டிக்கு இரக்கப்பட எல்லோராலும் முடிந்தது. அம்மா பூனை வந்து தூக்கிச் சென்று விடுமென்று அலட்சியமாக இருந்தோம்.
இவன் வந்ததிலிருந்து பாவம் அம்மா, பசி போலிருக்கு... கீழே எடுத்து பால் தரலாம் என்றபடியே இருந்தான். நடைமுறை சிக்கல்கள் தானே தடுக்கிறது...
பத்து நாட்கள் கழித்து நாத்தனார் வீட்டு திருமணத்துக்கு சென்றால் வர மூன்று நான்கு நாட்களாகும்.
இதெல்லாம் நாளடைவில் உபத்திரவமாகி விடும்.
பொதுவாகவே எனக்கு பூனை பிடிக்காது.
        இரக்கப்பட்டு இவர்கள் ஸ்தாபிதம் செய்து விட்டு அவரவர் வேலைக்குப் போன பின் பராமரிக்க வேண்டிய பொறுப்பு எனதாகிவிடுமே...
நீண்ட நாட்களாகவே சிபிக்கு நாய் அல்லது பூனை வளர்க்கப் பேராவல். நான் தான் தட்டிக்கழித்துக் கொண்டிருந்தேன். இணைகுருவிகள் வளர்த்து அவற்றை இழந்த சோகம் போல் இன்னொரு தடவை எதிர்கொள்ள இடம் கொடாத மனசோடு.
நான் குளிக்கச் சென்றிருந்த சிறுபொழுதில் யார் வீட்டு செல்லப் பிராணிகளையும் வெகு சுலபமாக வசப்படுத்திவிடும் அப்பாவும் பிள்ளையுமாக பூனைக் குட்டியை இறக்கியாயிற்று.
அதன் உருட்டி விழிக்கும் பளிங்கு கண்களோடு குட்டி குட்டி கைகளும் கால்களும் வாலும் பட்டு உடம்பும் விடாத சத்தமுமாக வசீகரமாகத்தான் இருக்கிறது. அப்பாவும் பிள்ளையும் தான் அவ்வப்போது பால் எடுத்து வைப்பது, தூக்கி கொஞ்சுவது, கதகதப்புக்கு துண்டு விரிப்பது, வெளியே அழைத்துச் சென்று வருவது என ஒரே கோலாகலம் தான் போங்கள்!
வெளியில் போனால் கூட போன் செய்து அதற்கு பால் வைத்தீர்களா என்று கேட்கிறான் சிபி.
டப்பாவில் ஊற்றும் பாலில் அது நிறைவடைவதில்லை. கூரிய பற்களால் கிடைப்பதையெல்லாம் கடித்துப் பார்க்கிறது. இவர்களின் கால்களைப் பிறாண்டுவதோடு பாதத்துக்கு பக்கமாக படுத்து பரபரவென அடிப்பாதத்தில் தன் அம்மாவைத் தேடுகிறது. பார்க்கும் நமக்கு உணர முடிகிறது அதன் தேவையை.
        கடவுளே, இந்தக் குட்டி தன் அம்மாவோடு சேர கொஞ்சம் கருணை காட்டேன் என இறைஞ்சுகிறது மனசு. இரை தேடச் சென்ற அதன் அம்மா, விரைவில் திரும்பி வந்து தன் குட்டிக்கு பாலூட்டும் அழகைப் பார்க்கத் தவிக்கிறது பாழ்மனசு.

நன்றி: http://venkatnagaraj.blogspot.com/2017/02/blog-post.html

விதவிதமான வினாயகர் உருவங்கள்
சிரிக்கும் புத்தர் சிலைகள்
குபேர பொம்மைகள்
கொஞ்சும் சதங்கைகள்
வண்ணவண்ண மணித்திரள்கள்
இலைகள், பூக்கள், கனிக்கூட்டங்கள்
உலகின் ஒட்டுமொத்த
போன்சாய் உருவங்களாக
சாவிக்கொத்துகளின் ஆதிக்கங்கள்.

கோர்க்கப்படும் சாவிகளுக்கு
அணைவாய் இருக்க போட்டா போட்டிகள்
ஒவ்வொருவர் கையிருப்பிலும்
அவரவர் ஆளுகைக்கு உட்பட்டவற்றின்
பலப்படுத்தப்பட்ட பாதுகாப்பு அரணாய்
விதவிதமான பூட்டுகளின் திறப்பான்கள்

ஒரே வளையதிலிருப்பினும்
வெவ்வேறு மதிப்புகள் ஒவ்வொன்றுக்கும்
வீட்டுக்கு ஒரு பூட்டு
ஒவ்வொரு அறைக்கதவுக்கும் ஒவ்வொன்று
வாகனங்களுக்குத் தனித்தனி
சொந்த வியாபாரத் தலங்களுக்கும் அப்படியே
வேலையிடத்தின் பதவிக்குத் தக்கன
வங்கிகளில் வாயில்காப்போனிடம்
வாசல் கதவுக்கென்றால்
மேலதிகாரிக்கு அலுவலக மேசை மற்றும்
பெட்டக அறைத் திறப்பான்...

எல்லா சாவிகளுக்கும் போலிகள் உண்டு
உரிமையாளரிடம் மட்டுமல்ல
கண்ணி வைத்து திருடும் கயவர்களிடமும்.
கணினியுகத்தில் பாஸ்வேர்டுகளும்
அதையுடைக்கும் எத்தர்களும் ...

அடுத்தவன் பொருளுக்கு ஆசைப்படாதவராக
அனைவருமிருந்தால் பூட்டுதானெதற்கு?
சாவியுமெதற்கு??

பிரபஞ்சத்தின் ஐந்தறிவு வரை ஜீவராசிகளுக்கு
பூட்டுமில்லை; சாவியுமில்லை; சாவிக்கொத்துகளுமில்லை!

நன்றி: http://venkatnagaraj.blogspot.com/2017/02/blog-post.html

தட்டுசுற்றா உடுத்தியிருக்கும்  செல்லம்மா-உன்
தலைச்சுமையா இருப்பதுவும் என்னம்மா
கோணக் கொண்டைக்காரி
கொள்ளைச் சிரிப்புக்காரி
கைவளை கலகலக்க
கட்டுடல் பளபளக்க
என் கண்ணைப் பறிக்குறடி கண்ணம்மா
உன் காலுக்கு செருப்பா நான் வரட்டுமா?

முதல் குண்டு கூழ்ப்பானை
அதுக்கு மேல மோர்ப்பானை
மூணாவதா நெல்லுச்சோறு
நெத்திலிக் குழம்பு அடுத்ததில
மிச்சத்துல வகையான வெஞ்சனம்
தலைக்கு மேல சுமக்கறது சொல்லிட்டேன்
மனசுக்குள்ள இருக்குறத சொல்லட்டா?

உச்சியில ஏறி உள்ளங்காலைக் கொதிப்பேத்தும்
ஒத்தைக் கண்ணன் சாயட்டும் மேற்கே
உழவும் பறம்படியும் முடிஞ்சிடும் அங்கே
பொழுதடங்க வந்துடுவோம் நாங்க
புடிச்சிருந்தா பொண்ணு கேட்டு
வீடுதேடி வாங்க
இப்ப வழிய விட்டு ஓரமாப் போங்க.

விரிந்த தன் இலைகளில் பச்சையம் வற்றி
செம்மைதூக்கலான
மஞ்சள் நிறமடர்ந்த
வாதாம் மரத்தின் திலக வடிவ இலைகள்
தடக் தடக் என
இரவும் பகலும் உதிர்ந்தபடி இருக்க
மரத்தடியில்
கிளைபடர்ந்த தூரம் வரை
மண்மூடிக் கிடக்கும் இலைமெத்தையில்
ஒய்யாரமாய் அமர்ந்து
விருந்தாகிறாய்
என் புகைப்படக் கருவிக்கு.
வெற்றுக் கிளைகளின் இடைவெளியில்
எட்டிப்பார்க்கும் கதிரவனால்
ஒளி பிரகாசிக்கும் உன் வதனம்
இனி துளிர்த்துப் பூத்துக் காய்த்துக் கனியாகும்
வாதாம் பழ நிறத்தை நினைவூட்டி
வனப்புடையதாக்கியது புகைப்படத்தை.

பட உதவி: http://venkatnagaraj.blogspot.com/

ஆளும் அரசுக்கும் ஆயிரம் சொந்தவேலை. 

பட உதவி: வெங்கட் நாகராஜ்

நாணிக் கவிழ்கிறாய் தோழியின் தோளில்.  

எங்க பாட்டி சொல்வாங்க, (ஆமாப்பா... நமக்கும் வயசாகிப் போச்சு)‘அஞ்சும் மூணும் சரியா இருந்தா அறியாப் பிள்ளையும் கறி சமைக்கும்'.

சொலவடைகளும் பழமொழிகளும் சரளமாக பேச்சிடையே சொல்வது அவரது பழக்கம். பலவற்றுக்கு விளக்கம் கிடைக்கும்.

‘அப்படீன்னா?' அறியாப் பருவக் கேள்வி.

‘போடறத போட்டு செய்யற விதமா செஞ்சா தான் சமையல் மணக்கும்; ருசிக்கும்.'

‘அது சரி. அந்த அஞ்சும் மூணும் என்னென்ன?'