ஏழ்மைக் குடும்பத்தில் பிறந்து வறுமையால் படிப்பைத் தொடரமுடியாமல் கைவிட்ட சரத் சந்திரர், ஏழைகள் படும் துன்பங்களையும், சந்திக்கும் போராட்டங்களையும் உலகுக்கு எடுத்துரைப்பதே எழுத வந்ததற்கான காரணமென்கிறார். பக்கிம் சந்திரர், தாகூர் போன்றவர்கள் சமூக மாற்றம், சுதந்திரப் போராட்டம், மெய்தேடல் என தீவிரத் தளங்களில் எழுதிய போது, இவர் பாமரர்களும் படிக்கும்படியான எளிமையான, சுவையான, பெண்களை மையமாகக் கொண்ட குடும்ப நாவல்களை எழுதி, தாகூரை விடவும் புகழ்பெற்றவர். நகர மயமாதலின் ஆரம்பகால மாற்றங்களை இவரது எழுத்தில் உணரலாம். இருபதுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டு தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம் எனப் பல மொழிகளில் திரைப்படமாக்கப்பட்டு, கோடிக்கணக்கானோரை அடைந்துள்ளது ‘தேவதாஸ்'!

        வங்காள கிராமத்திலுள்ள ஜமீன் குடும்பங்களின் அழிவு மறைமுகமாக மிக நுட்பமாகச் சித்தரிக்கப் படுகிறது. இயல்பாக அறிமுகமாகும் கதாபாத்திரங்களின் உணர்ச்சி வெளிப்பாடுகளே கதைசொல்லலின் பிரதான பணியாக, திருப்பங்கள் அதிகமற்று சம்பவங்களால் நகர்கிறது இக்கதை.
         பார்வதியின் மிதமிஞ்சிய அன்பைத் தவிர்க்கவும் தப்பித்துச் செல்லலுமாகவே கையாளுகிறான் தேவதாஸ். கூடவேயிருந்து வளர்த்து ஆளாக்கும் விசுவாச வேலையாள் தர்மதாஸுடன் கல்கத்தாவுக்கு மேற்படிப்புக்காகச் செல்வதும் அப்படியே.
         வேறு வழியற்று, பெற்றோர் பார்க்கும் வரனுக்கு இரண்டாம் தாரமாகிறாள் பார்வதி. தன் கணவனுக்கும் முதல்தாரக் குழந்தைகளுக்குமாக உண்மையான குடும்பப் பெண்ணாகும் அவளுக்கு வாழ்வியல் வசதிகள் வெகுமதியானாலும், தேவதாஸ் மீதான காதல் மனதளவில் சற்றும் குறையாமல் வாழ்கிறாள் பார்வதி. புதுக்கணவன் குடும்பத்தை வெறுக்கவுமில்லை; தேவதாஸை மறக்கவுமில்லை அவள்.
          பிந்தைய வாழ்வில் தேவதாஸால் கவரப்படும் சந்திரமுகி கூட அவனைவிட வசதி படைத்தவள்; வயதானவள்; ஆடல்பாடல்களில் தேர்ந்தவள்; பார்வதியை விட அழகி; தேவதாசுக்காக அனைத்தையும் துறக்கும் அளவு அன்பு நிறைந்தவள்.
          இருவரின் அன்பையும் அனுபவிக்க தேவதாஸின் பிறவி குணமான அலட்சிய ஆடம்பரப் போக்கு இடம் தரவில்லை. காலம் கடந்து பாருவின் அன்பு புரிகிறது அவனுக்கு. மீட்டெடுக்க முடியாத தூரம் கால ஓட்டம், சமூக அந்தஸ்து எனும் தடைகளைத்  தாண்டிட தைரியமற்று தன் இருப்பைத் தானே அழித்துக் கொள்ளுமாறு குடிப்பழக்கம் அவனை அடிமையாக்குகிறது.
           அப்பழக்கம் அவனை மூர்கனாகவோ, பைத்தியக்காரனாகவோ ஆக்கவில்லை. எனினும், கோழையாக, நம்பிக்கை துரோகத்தால் வியாதியஸ்தனாக ஆக்கி விடுகிறது. மரணம் துரத்தும்போது காதலை யாசித்த அவனுக்குத் தனக்காக ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் சிந்தவும் ஆளற்று, இறுதி தகனத்துக்கு மிஞ்சிய விரல் மோதிரமே வழித்துணையாகிறது. இலக்கின்றி வாழ்தலின் கோர முடிவை விதி, குரூரமாக எழுதிச் செல்கிறது.
         “மரணம் என்பது ஒரு கேடு இல்லை. ஆனால் மரண காலத்தில் ஒரு அன்பு ஸ்பரிசமும், நட்பு-பாசம் நிறைந்த முகமும் கண்ணுக்கு முன்னால் தெரிய வேண்டும். அந்த ஸ்பரிசத்தை , அதில் நிறைந்து கிடக்கும் அன்பை உணர்ந்தபடி  ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கை முடிய வேண்டும். தனக்காக சிந்தப்படும் கண்ணீர்த் துளியைப் பார்த்தவாறே அவன் செத்துப் போக வேண்டும்.”
             மேற்கண்ட வரிகளுடன் நிறைவடையும் இப்புதினம், வாசிக்கும் நம் மனம் முழுக்க ‘தொம்'மென அமர்ந்து அழுத்துகிறது. காதலனுபவம் அற்றவர்களும் காதலின் வலி உணரும் தருணம் இது. மொழிபெயர்த்த புவனா நடராஜனின் பணி மகிழ்தற்குரியது.

வங்காள மூலம்: சரத் சந்திர சட்டோபாத்யாய (1876-1938)
தமிழில்:                  புவனா நடராஜன்(1943)
வெளியீடு:             காலச்சுவடு
விலை:                   ரூ. 100/-