பறத்தல் - பறத்தல் நிமித்தம்

28 March 2011 21:19


இரா.எட்வின் said...


வணக்கம் நிலா,


இப்படி ஒன்று நடந்திருக்கவே நடந்திருக்காது என்று சொல்வதற்கில்லை. இது நடந்திருக்க ஏராளமான வாய்ப்புகள் இருக்கவே செய்கின்றன. ஆசிரியர் என்றால் புனிதர், தெய்வம் மாதிரி (தெய்வம் என்பதே கற்பிதம் ) என்பன போன்ற மிகை மதிப்பீடுகளை எடுத்த எடுப்பிலேயே எறிந்துவிட வேண்டும். தாராள மயமும் உலகமயமும் தேசத்தின் தரைப் பரப்பெங்கும் கும்மாளமாய் குதித்து குத்தாட்டம் போட்டுக்கொண்டிருக்கும் சூழலில் இதையெல்லாம் எதிர்பார்க்க முடியாது. ஆசிரியனும் சம்பளம் வாங்கிக் கொண்டு வேலை பார்க்கும் ஒரு சராசரி ஊழியனே. நாளைய உலகச் சமூகத்திற்கான மனித சக்த்தியை தயாரித்து தருபவன் என்கிற அளவில் இவன் மற்ற ஊழியர்களிடமிருந்து மிக அதிகமாய் வேறுபட்டு நிற்க வேண்டும் என்று இந்தச் சமூகம் எதிர்பார்ப்பதில் நியாயமிருக்கவே செய்கிறது.


தாராள மயத்தின் கோர விளைவுகளின் உச்சம் இன்னும்கூட கொடூரமாக இருக்கவே செய்யும். கல்வியும் நுகர் பொருளாகிப் போனதன் விளைவுதான் இது. தாராளமயத்தை சம்மட்டி கொண்டு போடும் வரைக்கும் இது தவிர்க்க முடியாததுதான்.

வணக்கம் தோழர்...


தமிழச்சி போன்ற படைப்புலக வெளிச்சங்கள் வியக்கும் படைப்பாளுமை பெற்ற' தங்கள் முதல் வருகைக்கு வந்தனம். ஆசிரியப் பணியை அறப் பணியாகக் கருதி சேவை செய்யும் தங்களைப் போன்ற, சகோதரர் சுகன் போன்ற, எனது தகைசால் ஆசான்கள் பலரையும் போற்றிக் கொண்டாடுவதை ஒருபோதும் கைவிடேன். சாப்பாட்டில் தென்படும் ஒன்றிரண்டு கற்களை சமைப்பவரிடம் அறிவுறுத்துதல் ஒட்டுமொத்த சமையல் சுவையை குற்றம் சாட்டுவது ஆகாது தானே... தோழி மணிமேகலை எனது எண்ணவோட்டத்தை பிரதிபலித்து விட்டார் எனினும் முல்லையும் கீர்த்திக்குட்டியும் நினைவிலிருப்பதால் தங்கள் கருத்துரையால் ஏற்பட்ட எனது சிந்தனை ஓட்டத்தை ஒரு பதிவிடுமளவு பேச உரிமை எடுத்துக் கொள்கிறேன். 'பாலுக்கும் காவல் பூனைக்கும் தோழன்' என்ற பரிதவிப்பு தெரிகிறது தங்கள் கருத்துரையில்.


குறிப்பிட்ட சம்பவங்களிரண்டும் கோர்க்கப் பட்டதல்ல... கேள்விப்பட்டது தான். புனைவல்ல... நிஜமே. எங்களின் அனுபவமாயிருந்தால், என்ன செய்யலாமென்று கைபிசைந்து நின்றிருக்க மாட்டோம். என்ன செய்ய முடியுமென்று ஒரு கை பார்த்திருக்கலாம். சம்பந்தப் பட்டவர்களின் நேரடி அறிமுகமில்லை. கேள்விப் பட்டதும் பொய்யில்லை. எழுந்த குமுறல் தான் பதிவானது. மேலும் சட்டப் பூர்வமாய் ஏதேனும் செய்ய முடியுமா என்ற அறிதலுக்காகவும், அறிவுறுத்தலுக்காகவும் தான். ஒரு நல்லாசிரியராக, பாட திட்ட வரைவில் பங்கேற்கும் அளவு பொறுப்பிலிருக்கும் தாங்கள் அப்படியான ஆலோசனைகளை தந்திருந்தால் மகிழ்ந்திருப்பேன்.


எங்கள் ஊராயிருந்தும், புகழ் வாய்ந்த தனியார் கல்வி நிறுவனமாயிருப்பதும், வெளிப்படையாய் பெயர் கூறுவது வேறு சிக்கல்களை ஏற்படுத்தலாமென்ற காரணத்தாலும் தவிர்க்கிறேன். நிறுவனத்துக்கு இதில் சம்பந்தமில்லை. கண்காணிப்பாளர் வெளிப் பள்ளியிலிருந்து வந்தவர். சுய விருப்பத்திலும் ஆணாதிக்க போக்கிலும் (பின்னணியில் என்ன பலமிருக்கிறதோ யாரறிவர்?) செய்தது என்பது புரிகிறது. இதில் ஆணாதிக்கம் எங்கு வந்தது தோழர் ? எனக் கேட்டு விடாதீர்கள். தங்கள் கருத்துரையில் உலக மயமாக்கலும், தனியார் மயமாக்கலும் பற்றி கேட்க எனக்கும் தோன்றியது. தோழர் சொன்னால் எதோ உள்ளரசியலிருக்கும் என விளங்கிக் கொள்ள முயற்சிக்கிறேன்.

ஆனால், இந்த சம்பவத்தில் அதே வயது மாணவ மாணவிகளின் கருத்து என்னவென்றால்... பையன்களிடம் ஆசிரியர்களுக்கு உள்ளூர பயமிருக்கிறது. வெளியில் போனால் கூட்டு சேர்ந்து தாக்கப் படுவோமோ என்று... பெண் பிள்ளை என்றால் மிரண்டுவிடும். புகாருக்கும் போராடவும் துணியாது என்ற தைரியம். அறிமுகமற்ற கவசம். அடையாளம் காட்டப் பட மாட்டோம் என்ற நம்பிக்கை. நெருக்கடியான நேரத்தின் பாதுகாப்பு.

கேட்டவுடன் இப்படி நடந்தால் என்ன செய்யலாமென எங்களுக்கு தெரிந்ததை பிள்ளைகளுக்கு எடுத்து சொன்னோம். பதட்டப் படாமல் தேர்வு முடிந்ததும் தலைமைக் கண்காணிப்பாளரையோ, தலைமை ஆசிரியரையோ அணுகி நடந்ததை சொல்லி புகார் செய்யவும்( தேர்வறையில் சக மாணாக்கர்கள் சாட்சிதானே ) பெற்றோரிடம் பகிரவும் செய்யலாம் என்று. சக அலுவலருக்காக அவர்கள் இரக்கப்பட்டு குற்றத்தை திசை திருப்பினாலும் வியப்பதற்கில்லை. பெற்றோர் உணர்வர். அரசுத் தேர்வுக்காக மாணாக்கர்கள் ஒன்றுக்கு இரண்டு ஆண்டுகள் படும் அல்லாட்டதை, கடும் உழைப்பை.

இதுபற்றி தீவிரமாக பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது, 'ஏன் நேரமில்லை என மறுத்து அந்த அக்கா அவர் கோபத்துக்கு ஆளாகணும்...? வாங்கி தப்பும் தவறுமா பதில் குறித்து தந்துட்டு வேலையைப் பார்க்க வேண்டியது தானே...' என்கிறது ஒரு பொடிசு.

இன்றைய கால கட்டத்தில் கல்வியின் அத்தியாவசியமும் உச்சபட்ச உழைப்பும் பெரும் பணச் செலவும் எல்லாத் தட்டு மக்களுக்கும் தவிர்க்க முடியாத சுமைதான். இந்த இடத்தில் தங்கள் 'உலக மயமாக்கலும் தாராள மயமாக்கலும்' பற்றிப் பொருத்திப் பார்க்கலாமென நினைக்கிறேன்.

பெற்றோரின் அறிவார்ந்த வழிகாட்டல் வாய்க்காத மாணாக்கர்களுக்கும், வகுப்பாசிரியர்களின் நல்லறிவுரைகளும் தனிப்பயிற்சி ஆசிரியர்களின் அக்கறையான அனுபவப் பகிர்தல்களும் பெருந்துணையாய் இருப்பதை நன்றியுடன் நினைவு கூற வேண்டும்.

இந்தப் பதிவேற்றும் நேரம் கிடைத்த தகவலின்படி மருத்துவக் கல்வி குறித்த கனவோடு உழைத்த அப்பேதையும், தோள்கொடுத்த பெற்றோரும் இளங்கலை அறிவியல் படிக்க மனச் சமாதானப் படுத்திக் கொண்டு அதற்கு எந்த கல்லூரி சிறந்தது என்ற தேர்வில் இறங்கியுள்ளனராம் ...

இந்த மனப்பான்மையை என்ன செய்யலாம்...?