பறத்தல் - பறத்தல் நிமித்தம்

          புத்தக வாசிப்பின் மீதான நேசிப்பு நாளுக்கு நாள் வயதுக்கு நிகராய் கூடியபடியே தானிருக்கிறது. எழுத்துக் கூட்டிப் படிக்கப் பழகிய காலத்தில் கிடைத்ததைப் படித்ததுண்டு... எல்லா வேலைகளையும் ஏறக்கட்டி, கூட்டுக் குடும்பத்தின் எல்லோரும் தூங்கிய பிறகு, ‘ராணி' போன்ற வாராந்திரிகளை படுக்கையில் படுத்தபடி படிப்பாங்க எங்கம்மா. மின்சாரம் நின்றால் உதவ தினசரி ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கும் ‘பெட்ரூம் லைட்' எனப்படும் கண்ணாடி போட்ட சின்ன சிமினி விளக்கு வெளிச்சத்தில்! . தாழ்வாரத்தில் உடன் படுத்திருக்கும் மற்றவர்கள் தூக்கம் கெடாதிருக்க மின் விளக்கு அணைக்கப் பட்டிருக்கும்... மறுநாள் அம்மா வைத்த இடம் தேடி, நேரம் தேடி புரிந்தோ புரியாமலோ படித்து வைத்ததுண்டு. நம்மாலும் படிக்க முடிகிறதே என்ற குதூகலத்தின் எச்சத்துடன்.
             பிந்தைய நாட்களில் செல்வம் மாமா வாரம் தவறாமல் வாங்கி வரும் குமுதம், கல்கண்டு, துக்ளக் இவற்றையும் அவரது பையை ஆராய்ந்து படித்து விடும் வழக்கம். மளிகைக் கடையிலிருந்து பொருட்கள் கட்டி வரும் பேப்பர்கவர்களைப் பிரித்து முதலும் முடிவுமற்ற கதைகளை, செய்திகளை படித்து முன்னும் பின்னும் கற்பனையில் அவதானிப்பது சுவையான பொழுது போக்கு அப்போதெல்லாம். வீட்டை ஒட்டியிருக்கும் சீமான் மளிகைக் கடையில் கவர் செய்ய வைத்திருக்கும் புத்தகங்களைக் கேட்டும் படித்திருக்கிறேன்.
            சாப்பிடும்போதும் தூங்கப் போகும் போதும் படித்தேயாக வேண்டும். புதிதாக ஒன்றும் கிடைக்க வில்லையானால் படித்ததையே பலதடவை படித்ததுண்டு. அப்புறம் எதிர் வீட்டு வைத்தியநாதன் அண்ணன் தயவில் புவனகிரி கிளை நூலகத்திலிருந்து சுஜாதா புத்தகங்கள்.(அவர் சுஜாதா பிரியர்) ,
           அப்புறம்,பதின்வயது துப்பறியும் நாவல்கள் புற்றீசலாய் புறப்பட்ட காலம். ஒன்று விடாமல் வாங்கியோ, நட்பு வட்டத்தில் பகிர்ந்தோ பயண நேரப் படிப்பு. துரித வாசிப்பு பழகியது அதில்தான்.
             அப்புறம், நர்மதா, மணிமேகலை போன்ற பதிப்பகங்களிலிருந்து வி.பி.பி. முறையில் புத்தகங்களை வாங்குவது... குறியாமங்கலம் கிராமத்திலிருந்து நகரை ஒத்த நெய்வேலிக்குத் தாவச் செய்தது திருமண பந்தம்.
             இலக்கிய ஈடுபாடுள்ள துணைவர் வாய்க்கப் பெற்றதும், இருவருமாகத் தேடித் தேடி வாங்கியடுக்கி உள்ளவற்றை, வாங்க இருப்பவற்றை வாழ்வின் எஞ்சிய நாட்களில் படித்துவிடுவோமா என்ற பிரமிப்பு இப்போது எங்கள் நூலக அறையைக் காணும் போதெல்லாம்...!

           “எங்கே கலையும் வாழ்வும் மரபும் இன்னும் செழித்துக் கிடக்கிறதோ, எங்கே இன்னும் மனிதன் ஆழமாகவும் அகலமாகவும் அறிந்து கொண்டிருக்கிறானோ, எங்கே வெயிலில் பாறைகள் பிளந்து வெடிக்கப் போவது போல் விம்மிக் கொண்டிருக்கிறதோ, எங்கே மகுடிகள் ஊதப் படுகிறதோ, எங்கே இன்னும் ஆலம் விழுதுகள் அசைந்து கொண்டிருக்கிறதோ, எந்தப் பயணத்தில் சக பயணிகளுடன் கலந்துரையாடிச் செல்கிறார்களோ, எந்த மலையில் தீ எரிகிறதோ, எந்த ஊர்ச் செம்மண்ணில் மழை பெய்ததும் துளை துளையாக மண் புழுக்கள் வெளிவருகின்றனவோ, எங்கே பறவைகள் அடையும்படி இன்னும் குளங்களின் நடுவில் குத்துச் செடிகள் உள்ளதோ, எங்கே தோண்டினால் தண்ணீர் வருகிறதோ, எங்கே பெண் பிள்ளைகள் கூடி விளையாடுகின்றார்களோ, எங்கே குரவை சத்தம் போடுகிற தாய்மார்களுக்கு மத்தியில் புதிய குழந்தை பிறக்கிறதோ அங்கிருந்தெல்லாம் நாம் கவிதைகளை மொழிபெயர்த்து நமக்கு மத்தியில் பகிர்ந்து கொள்வோம்.
          வாழ்வு தானே கவிதை. வாழ்வு தானே கலை. வாழ்வு தானே எல்லாம்!
          சிக்கல்களையும் பின்னங்களையும் கரையான் புற்றுக்களையும் நண்டு அரிக்கிற வாழ்வின் நுரையீரல்களையும் மொழியின் தென்னங்கீற்றுக் குறுத்தோலைகளால் மூடி விடுவதல்ல நோக்கம். ஏற்கனவே இருக்கிற பாசாங்குக்குப் பதிலாக மற்றொரு பாசாங்கில் போயே அப்படிச் செய்வதும் முடியும். ஆனால் அந்தச் சிக்கல்களின் நுட்பமான சதவீதங்களை ஒரு கவிஞன் அறிந்தவனாக இருக்க வேண்டாமா? ஒரு பறவையின் உடலைத் தாங்கும் படி நீண்ட கால்களையும், புயல் கூடப் புரட்டித் தள்ளிவிட முடியாதபடி ஒரு பெரும் பாறைக்கு அண்டை கொடுத்தபடி ஒரு சிறுகல்லையும், ஆறிவிடும்படி நம் காயங்களையும் தந்து, இயற்கை அனைத்தையும் சமன் செய்து கொண்டே இருக்கிறது. கவிதையும் அப்படிச் சமன் செய்து கொண்டே இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்! வெயிலும் மழையும், ஒளியும் நிழலும், வெளிச்சமும் இருட்டும் என்று எப்படிச் சொன்னாலும் இரண்டையும் சேர்த்துத் தானே மொழியின் தினங்கள். இன்னும் தீதான் தெய்வம், நீர்தான் வழ்வு.