Popular Posts
-
வில்வம் பற்றிய அறிமுகம்:(அறியாதவர்கள் அடையாளம் காண) இலையுதிர் மரவகையைச் சார்ந்த வில்வம் எல்லா இடங்களிலும் வளரும் ...
-
நம் உடம்பில் ஒன்றுக்கு இரண்டாக கண், காது, கை, கால், சிறுநீரகம், சினைப்பை அல்லது விதைப்பை போன்றவை இருக்க பல்லை மட்டும் 32 ஆக படைத்ததன் ... -
மலைவேம்பு (melia dubia) மலைவேம்பு மிக வேகமாக வளரும் விலை மதிப்பு மிக்க பன்முகப் பலன் தரும் அரிய மரவகைகளில் ஒன்று. ப்ளைவுட்,ரெடிமேட்...
-
பேரச்சம் விளைவித்த அம்மை நோய்க்கு எதிரான ஒரு தடுப்பு நடவடிக்கையாக அம்மை குத்தும் முறையைக் கண்டுபிடித்து உலகெங்கும் பரப்பிய ஆங்கி...
-
குழந்தைகளை தூங்கச் செய்வது என்பது எந்த நாட்டிலும் பெரும்பான்மையும் அம்மாக்களின் பிரதான கடமையாகவே இருக்கும். பிறந்து சில ம...
-
தொடக்கம்: http://nilaamagal.blogspot.in/2013/10/blog-post_29.html பகுதி-1: http://nilaamagal.blogspot.in/2013/10/1.html பகுதி-2: htt...
-
நம் மண்டையில் அன்றாடம் இறக்கும் செல்கள் தோலின் மேற்புறத்தில் உள்ள எபிடெர்மிஸின் (Epidermis) ஆழ் அடுக்கிலிருந்து இடைவிடாது வெளித்தள்ள...
-
'அந்த காலமெல்லாம்...' என்று பெருமூச்சு விடத்தொடங்கினாலே வயசானவங்க லிஸ்ட்ல சேர்த்துடறாங்க இன்றைய இளைஞர்கள். தன் குழந்... -
வேம்பு: சிவன் கோயில் வில்வ மரம் போல் அம்மன் கோயில்களில் அவசியமிருக்கும் மரம் வேப்பமரம். இயற்கையின் வரப்பிரசாதமான இம்மரத்தின் வேர், பட்டை,...
போக...வர...
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
கலர் சட்டை நாத்திகன்: 312 years ago
-
நூற்பயன், நன்றி12 years ago
-
எதுக்கு இவ்வளவு Build Up?13 years ago
-
.jpg)
.jpeg)
ஸ்வயம் தொலைத்த தண்டவாளத்துண்டுக்கும், ஸ்வயம் தொலைக்கப் போகும் பள்ளி சிறார்களுக்கும் இடையிலான பரிபாஷைக் கவிதை.அருமை.
ReplyDeleteகுழந்தைகளின் எதுவும் எதிலிருந்தும் நம்மை மீட்டெடுக்கும்
ReplyDeleteகவிதை சூப்பர்....
ReplyDeleteமணியோசைதான் எத்தனை எத்தனை உணர்வுகளுடன் பின்னிப் பிணைந்தது?
ReplyDeleteஒரே தேவாலயத்தின் காலை நேர ஒலி நம்பிக்கை தருவதாயும் மாலை நேரத்து அஸ்தமனகால மணியோசை துயரம் மிக்கதாயும் எனக்கு எப்போதும் உணர்வூட்டுவது போலவே இக்கவிதையும்.
ஆனால் குழந்தைகளால் சூழப்பட்ட எதுவும் குதூகலிப்பை வாரி வாரித் தருபவைதானே?
நல்ல கவிதை நிலாமகள்.
குழந்தைகள் என்று சொல்லும்போதே அறியாத நிலை என்பதுபோல அந்தப் பருவம் திரும்பவும் கிடைக்குமா என்று ஏங்குகிறது மனம் !
ReplyDeleteஒருசில நிமிடமேனும் எம் கடந்தகாலத்தை
ReplyDeleteநினைத்துப் பார்க்கவைத்த கவிதை அருமை!..
வாழ்த்துக்கள்........
நல்லதோர் கவிதைக்கு நன்றிங்க.
ReplyDeleteமணியோசை -நல்லதோர் கவிதை..
ReplyDeleteரயில் பயணங்களில் எத்தனையோ மகிழ்ச்சி.. புது உறவுகள்.. நட்புகள்..
ReplyDeleteவாழ்க்கை எல்லாமே பின்னிப் பிணைந்ததுதானே நிலாமகள்..
எதார்த்தமான கவிதை நிலாமகள். அருமை.
ReplyDeleteஒவ்வொரு ஓசையிலும் தான் எத்தனை வித்தியாசம். ஆனாலும் குழந்தைகளின் குதூகலமான கூச்சலில் எல்லாமே மறந்து விடுகிறது அல்லவா. நல்ல கவிதை மற்றும் கருத்து…
ReplyDeleteகுழந்தைகளின் உள்ளம் எப்போதுமே மென்மையானது, கவலைகளற்றது என்பதனை உங்களின் கவிதையில் வரும் புகையிர அவலங்களின் பின்னரான சம்பவங்கள் சொல்லுகிறது.
ReplyDelete@ ellen ...
ReplyDeleteஇக்கவிதைக்கான தங்கள் பார்வை என்னை வியப்பிலாழ்த்துகிறது ஐயா. மிக்க நன்றி!
@ இரா.எட்வின் ...
ReplyDeleteஅருமையாய் சொன்னீர்கள் தோழர். பள்ளியாசிரியருக்கும் மணியோசைக்கும் இருக்கும் நெருக்கம் பற்றிச் சொல்லவா வேண்டும்! தொடர்வருகைக்கு நன்றி!
@ MANO நாஞ்சில் மனோ...
ReplyDeleteஒரு வாசகமென்றாலும் திருவாசகமென்பது போல் ... மிக்க நன்றி மனோ!
@ சுந்தர்ஜி ...
ReplyDeleteவாங்க ஜி... படைப்போ கருத்தோ தங்கள் பார்வை என்றும் சிலாக்கியமானதே.
@ ஹேமா ...
ReplyDeleteதிரும்பிச் செல்ல முடியாத பருவத்து நீங்கா நினைவுகளை அவ்வப்போது ஆராதிக்க வேண்டியிருக்கிறதே தோழி...
@ அம்பாளடியாள் ...
ReplyDeleteவாங்க சகோதரி... பள்ளிப் பருவநிலை பழைய கதையாவதில்லை / எண்ணச் சிறகுகளை எவர் வெட்டிப் போட்டாலும் / கண்ணில் பழைய நிலா கவிபேசத் தவறவில்லை... வரிகளை மறக்காதிருக்கும் படித்த காலப் பிராயம், வனைந்தவர் பெயர் மறந்து போச்சு. எல்லோருமாக காலயந்திரத்தில் ஏறி ஒரு சுற்று வருவோமா...!
@ கோவை2தில்லி...
ReplyDeleteவாங்க ஆதி... கருத்துக்கு நன்றி! பாப்பா 'டெடிபியர் சிண்டு' போட்டு வளர்ந்தாச்சு போல...
@ இராஜராஜேஸ்வரி...
ReplyDeleteவருகைக்கும் கருத்துக்கும் நன்றி தோழி... ஒரே ஊர்க்காரங்களாச்சே... கோவை2டெல்லியை கண்டுகிட்டாச்சா?
@ ரிஷபன் ...
ReplyDeleteஆமா சார். உங்க கருத்து எனக்கும் உடன்பாடு தான். ஆனா, பள்ளிக்கூட வயசில வகுப்பு முடியிற அறிவிப்பா முரட்டு இரும்புக் கம்பியில் கோர்த்து தலைமையாசிரியர் அறை முன் வராண்டாவில் தொங்கவிட்டிருக்கும் பெல்கட்டையில் ஒரு சிறு இரும்புத் துண்டு கொண்டு பியூன் அடிக்கும் போது எழும் ஓசை பெரிய கோயிலின் பெரிய மணியோசை போல ஆழ்ந்தும் நீண்டும் ஒலிக்கும் கடைசி வகுப்பின் கடைசி மாணவர்க்கும் தேன் துளியல்லவா அவ்வோசை! (எல்லா பிள்ளைகளுக்கும் தொடர்ந்து அடுத்தடுத்து அடிக்கும் வீட்டு பெல் தான் மிகப் பிடித்தமான ஓசை அப்போது!)பியூன் இல்லா சமயங்களில் அதை அடிக்க போட்டா போட்டி போடுவதும், அதை தூக்கி தலைக்கு மேல் தொங்கும் கட்டையிலடிக்க சிரமப்படுவதும் ஓங்கி ஒலிக்காத பலமற்ற தன்மைக்கு நாணி நிற்பதும்... அந்த பெல்கட்டை தண்டவாளத் துண்டு எனத் தெரிய பலகாலமாயிற்று. இன்றைய அறிவும் அன்றைய அனுபவமும் பொருந்தி இழைந்தது இக் கவிதை.
@ Harani ...
ReplyDeleteதங்கள் வரவும் கருத்தும் என்னை உற்சாகப்படுத்துகிறது ஐயா!
@ வெங்கட் நாகராஜ் ...
ReplyDeleteஆம் சகோ... வளர்ந்த மனிதர்களுக்குத் தான் தொடர்புடைய சிந்தனைகள் சுழற்றியடிக்கும் எப்போதும். குதூகலிக்கும் குழந்தைகளுக்கு அவ்வோசை வெறும் அறிவிப்பு தானே... நம்மையும் அவர்களது உற்சாகத்தில் சடுதியில் மூழ்கடித்து விட வல்ல அவர்கள் நம்மைச் சிறியவர்களாக்கி விடுவது வேடிக்கைதான்.
உணர்வுகளை வெளிக்கொணர்ந்த வரிகள் ...
ReplyDeleteமிகவும் ரசித்தேன் ,,
வாழ்த்துக்கள்
நல்ல கவிதை.
ReplyDeleteவாழ்த்துக்கள்.
தண்டவாளத்தின் "வண்டவாள"ச் சத்தம்
ReplyDeleteகுழந்தைகளின் கூச்சல் கும்மாளத்தில்
அமுங்கு விட்டதோ?
கவிதை அருமை!!
ReplyDeleteநந்தலாலாவுக்கு வருகை தாருங்கள்!
@அரசன்...
ReplyDeleteமகிழ்வுடனான நன்றி.
@இரத்தினவேல்...
மிக்க நன்றி ஐயா.
@ வாசன்...
கவிதையின் நாடியை 'கப்'பெனப் பிடித்து விட்டீர்கள்! நன்றி ஐயா.
@ நந்தலாலா இணைய இதழ்...
முதல் வருகைக்கும் கருத்துக்கும் நன்றி. வலைப்பக்கத்துக்கு வந்தேன். வருவேன் மறுபடி கருத்திட.